ძაღლების ხროვას შეფარებული ბიჭის ამბავი: 20 წლის შემდეგ
თემები:
„ჩვენ ეს გამოგვივიდა!“ – ქართველი ემიგრანტების ჩუმად გაკეთებული სიკეთის მადლი
(განახლებულია 21:30 28.10.2020)
ტრადიციულ რუბრიკაში „ქართველები უცხოეთში“ დღეს ამერიკაში მცხოვრებ ქალბატონს მზია წულუკიძეს გაიცნობთ.„სიკეთე ჩუმად უნდა აკეთო“ – ასეთი სლოგანი აქვს ცხოვრებაში ამ ქალბატონსაც და იმ ჯგუფსაც, რომელიც მან დაარეგისტრირა სოციალურ ქსელებში და რომლის საშუალებითაც სხვების პრობლემებს რეალურად აგვარებს.
„ჩვენ ეს გამოგვივიდა! მე ამაყი ვარ ჩემი გუნდით! სულ რაღაც ორ საათში!.. ქედს ვიხრი თქვენ წინაშე ამერიკაში მყოფო ჩემო თანამემამულეებო!” – ასეთი სიტყვები დაუწერა მან იმ ჯგუფის წევრებს, რომლის სახელიცაა „ემიგრანტის დღიურები ამერიკიდან“. იმ დღეს მათ შეძლეს, რომ საქართველოში ღია ცის ქვეშ დარჩენილი ოჯახისთვის ბინის ფული შეეგროვებინათ და ადრესატისთვის გადაეგზავნათ...
ჯგუფმა, რომელიც დღეს 16 ათასზე მეტ წევრს ითვლის, ძალიან მალე მოიპოვა ნდობა და ქართველი ემიგრანტების ვირტუალური თავშეყრის საყვარელ ადგილად იქცა. ქალბატონი მზია ორგზის ემიგრანტია და ჩვენთან საუბარში საკუთარი ცხოვრების ისტორიას საკმაოდ ემოციურად გვიყვება...
- ქალბატონო მზია, ქართველი ემიგრანტები, მგონი, თქვენს საქმიანობას უფრო კარგად იცნობენ, ვიდრე პირადად თქვენ, ამიტომ ამჯერად საკუთარ თავზე ისაუბრეთ, როგორია თქვენი ცხოვრების გავლილი გზა საქართველოდან ამერიკამდე?
- უკვე ოცი წელია, რაც ემიგრანტი ვარ. ოჯახით დაფუძნებული ვარ საფრანგეთში, კერძოდ, სტრასბურგში. ამერიკაში მხოლოდ სამი წელია ვარ. ვინ ვარ მე? – ძნელია საკუთარ თავზე საუბარი, მაგრამ შევეცდები. საქართველოს ულამაზეს კუთხეში, აჭარაში დავიბადე. მამის ნებიერა გოგომ, ამაყმა და ლიდერის თვისებებით დაჯილდოებულმა, ყოველთვის ვიცოდი ზღვარი უფროს-უმცროსს შორის. ეს სამი ადამიანის: დედის, მამის და ბებიის დამსახურებაა. ბებოსი, რომლის კარი უამრავი გაჭირვებული ადამიანისთვის მუდამ ღია იყო. სხვისთვის მუდამ ხალისიანი ქალის სამყარო სევდიანია და ეს მამის დაკარგვით გამოწვეული მოუშუშებელი სევდაა.
- როგორია დარიგება, რომელიც მამისგან გახსოვთ და ცხოვრებას გიადვილებთ?
- ესაა მამის სიტყვები, რომელიც ყველგან თან დამყვება: „შვილო, შენ ცხოვრების რთული გზა აირჩიე, მიგრანტობა. ეცადე სხვისი ტკივილი საკუთარ ტკივილად გაიხადო და სხვისი ბედნიერებით გაიხარო!“ – მას შემდეგ ოცი წელი გავიდა. მისი ეს სიტყვები ჩემი მუდმივი თანამგზავრი გახდა. დღემდე ვფიქრობ, რომ მამის დარიგებას პინათლად ვასრულებ, რადგან მიყვარს ბედნიერი ადამიანები, რაც სტიმულს მაძლევს, რომ უკეთესი ვიყო.
- თავის დროზე რა პროფესია აირჩიეთ?
- პროფესიით ეკონომოსტი ვარ. საქართველოში ცხოვრების დროს ბათუმის სასოფლო-სამეურნეო ინსტიტუტის ეკონომიკის კათედრაზე ვიმუშავე, თუმცა ახლა მრავალპროფილიანი ვარ... თქვენმა კითხვამ უნებურად ერთი ამბავი გამახსენა: მზია, რა პროფესიის ხარ? – დაინტერესდნენ ერთხელ ერთ ამერიკულ ოჯახში და მე ვუპასუხე, ეკონომისტი ვარ–მეთქი, რაზეც იქ ჩაეცინათ. როცა სიცილის მიზეზით დავინტერესდი, ასე მითხრეს – იმიტომ გამეცინა, რომ აქ ყველა ქართველი ამბობს, ექიმი ვარო. არადა, მართლა ასე გამოდის: ქართველები უდიპლომო ექიმები ვართ, ოღონდ ამას უცხოელი ვერ გაიგებს და იქნებ არცაა საჭირო. უცხოელი ვერც იმას გაიგებს, რომ წითელ ტუჩსაცხიანი ქალის მომღიმარი სახის მიღმა ტკივილია, ძალიან დიდი ტკივილი. დღემდე ასე ვართ მე და ჩემი ღიმილი – მიყვარს ყოველი ახალი დღე, მზე და ეს დალოცვილი დედამიწა...
- ოცი წელია, რაც საფრანგეთში ცხოვრობთ, ამერიკაში რატომ აღმოჩნდით?
- ემიგრაციას ერთი დადებითი თვისება აქვს: აქ ხვდები, თუ რამდენად გყვარებია ის ადგილი, სადაც დაიბადე. როცა ყოველდღიური შეხება გაქვს მასთან, უკვე ეჩვევი და სათანადოდ ვერ აფასებ. ევროპას უკვე მივეჩვიე და მასში განსაკუთრებულს ვერაფერს ვხედავდი. ევროპაში ყველას ვედიდგულებოდი, თუ როგორი კარგი ქვეყნიდან ვარ. ვინმეს ალბათ გაუკვირდება – ევროპაში დაფუძნებულს ამერიკაში წასვლის გადაწყვეტილება რამ მიაღებინაო. ამის მიზეზი საქართველოა, რადგან სამშობლოში მყარი საფუძველი და დასაყრდენი მინდა შევიქმნა და იქ წელგამართული დავბრუნდე. ამ მიზნის 80 პროცენტი უკვე მიღწეულია...
- გამოდის, რომ დღეს ორი ქვეყნის ემიგრანტი ხართ, შეგიძლიათ გვითხრათ, რა გასწავლათ ევროპამ და ამერიკამ?
- ევროპამ სირთულეებთან გამკლავება მასწავლა, ამერიკამ კი ფიქრს მიმაჩვია, ზოგჯერ ხმამაღლაც ვფიქრობ ხოლმე. რაც ამ ორმა ქვეყანამ ერთად მასწავლა – ეს დროის ფასი და პასუხისმგებლობის მაღალი გრძნობაა. ამერიკის ცხოვრება ურთულესია, მორალურად და ფსიქოლოგიურად უნდა იყო ძლიერი, თორემ პრობლემებს ვერ გაუძლებ, რეალობა დაგჯაბნის, ბოლოს მოგიღებს და გაგაგიჟებს... მოგენატრა? გაგიჭირდა? – ვერსად გაიქცევი! ოკეანეს ვერ გადაცურავ! ამიტომ ამერიკაში მყოფ ჩვენს თანამემამულეებს მე გმირებს ვუწოდებ, თანამედროვე გმირებს...
- რა არის მთავარი იმისთვის, რომ აქ გადარჩე?
- იმ ჩაკეტილ სივრცეში, სადაც ქართველი ემიგრანტების უმეტესობას გვიწევს მუშაობა, ჩვენ არ ვსაუბრობთ სირთულეებზე, აქ ძლიერი უნდა იყო და სულიერი სიმარტოვე უნდა დაამარცხო. თუმცა, მიუხედავად ყველაფრისა, ვგრძნობ, რომ ამერიკა უკვე შემიყვარდა თავისი უბრალოებით და ცხოვრების გიჟური რიტმით. არ ვიცი შემდეგ რა იქნება, არ ვიცი სად გადამისვრის ბედისწერა, მაგრამ მადლობელი ვარ უფლის, ამ ჩემს პატარა გულს ამდენი სიყვარულის დატევის უფლება რომ მისცა.
- სოციალურ ქსელებში თქვენ შექმენით ჯგუფი „ემიგრანტის დღიურები ამერიკიდან“, როგორ მოახერხეთ ამდენი ემიგრანტის ნდობის მოპოვება?
- ყველაზე მეტად რაც ამერიკაში მაკლდა, ადამიანებთან ურთიერთობა იყო. სწორედ ეს გახდა იმის მიზეზი, რომ ეს ჯგუფი შემექმნა. ძალიან მალე ის ემიგრანტების ვირტუალური თავშეყრის საყვარელ ადგილად გადაიქცა. დღეს ჯგუფი 16 ათასზე მეტ ადამიანს ითვლის. სიმართლე გითხრათ, ჩემთვის რაოდენობა იმდენად მნიშვნელოვანი არ არის, რამდენადაც ხარისხი, და ვაღიარებ, რომ ჯგუფმა ნდობის ხარისხს მოკლე ხანში მიაღწია. ამის დასტურია თუნდაც ის, რომ დღეს რამდენიმე საინტერესო შემოთავაზება და საქმიანი წინადადება გვაქვს. ბედნიერებაა, რომ მე ისეთი საპატიო ტიტულის მფლობელი ვარ, როგორიც ნდობაა. ხალხი ბრძენია, ვერაფერს გამოაპარებ, სიყალბეს უცებ ხედავს.
- თუ გახსოვთ შემთხვევა, რის შემდეგაც გადაწყვიტეთ, რომ უცხოეთში მცხოვრები ქართველები სიკეთის სახელით ერთ ჯგუფში გაერთიანებულიყვნენ?
- რა თქმა უნდა, მახსოვს, ეს იყო მომღერალ ჯაბა ბოჯგუას დასახმარებელი აქცია, როდესაც ჩემმა ჯგუფმა მთლიანად შევისყიდეთ მის დასახმარებლად გამართული საქველმოქმედო კონცერტის ბილეთები და შემდეგ ისინი ხალხს საჩუქრად დავურიგეთ.
- თქვენთვის ყველაზე გამორჩეული ამბავი რომელი იყო?
- დღემდე მახსოვს მცხეთელი ბებო, რომელიც თავისი შვილის გადასარჩენად და მისთვის წამლის საყიდლად მინდვრის ყვავილებს ყიდდა. ის სულ რამდენიმე დღის წინ გარდაიცვალა. სამწუხაროდ, მისი ახლოს გაცნობა და გულში ჩახუტება ვერ მოვახერხე. დღემდე სულს მიფორიაქებს მისი ალალი და გულწრფელი ცრემლები. ის ჩემს ბებოს მაგონებდა და წარსულში მაბრუნებდა. მახსოვს სახლი ტყის პირას, ყოჩივარდები და თვალცრემლიანი ბებოს უკანასკნელი სიტყვები – იქნებ, აღარც კი დაგხვდე ცოცხალიო... რამდენიმე წლის შემდეგ უხმოდ ვიდექი მის საფლავთან თავჩაქინდრული და დარცხვენილი. საფლავიდან ვხედავდი იმ ტყეს, სადაც ყოჩივარდები აფეთქებულიყო და ბებოს ხმა ექოსავით მომდევდა, იქ ვერ დავბრუნდი, წარსულთან შეხვედრის შემეშინდა... ალბათ ესაა მიზეზი, რამაც ასე დამამახსოვრა ის მცხეთელი ბებო, რადგან მასში ჩემს ბებოს ვხედავდი...
- ასეთ დროს ალბათ რთულია პასუხისმგებლობის საკუთარ თავზე აღება...
- რთულია, მაგრამ ყველა ასეთი საქმის დროს პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე ვიღებ ხოლმე. ასე იყო დღემდე, რომ არა ერთი შემთხვევა. ჩემთვის ბედნიერების ერთ-ერთი მიზეზი სხვა ადამიანების დახმარებით გამოწვეული სიხარულის გაზიარებაა და სწორედ ესაა ჩემი გუნდის მთავარი საიდუმლო.
- იმედგაცრუების მომენტი თუ გახსენდებათ?
- იყო ასეთიც, როცა ვენდე, უბრალოდ და გულწრფელად. საკუთარ თავს ვუთხარი – შენ ხომ გენდობა ხალხი და, მოდი, ერთხელ შენც ენდე–მეთქი. ჰოდა, მეც ვენდე უპირობოდ და შედეგმაც არ დააყოვნა – იმედგაცრუება ვიწვნიე. მაშინ თვალებაციმციმებულ ემიგრანტებს იმედი ჩაგვიკლეს. სიხარულით ველოდით ჩვენს მიერ გახარებული ოჯახის ახალმოსახლეობით გამოწვეულ სიხარულს, მაგრამ ასე არ მოხდა... იმ ხალხს ვაპატიეთ, თუმცა ჩვენი, ემიგრანტების ძალა მაინც დავანახეთ. ემიგრანტებისა, რომლებიც ყოველგვარი წაქეზების გარეშე გაერთიანდნენ. საქართველოს გვერდში დავუდექით და ვუთხარით – ჩვენ არა ვართ ხელწამოსაკრავი და დასაკარგავი ხალხი! მართალია, გული გვატკინეს, მაგრამ მაინც არ დავნებდით!..
- ანუ თქვენი ჯგუფი კეთილი ამბების ქრონიკას ისევ აგრძელებს...
- სხვა გზა არ გვაქვს, რადგან ვიცით, რომ ვიღაც ისევ იმედით მოგვჩერებია და მარტო ვერ დავტოვებთ, ამის უფლებას სინდისი არ მოგვცემს. წლების მერე, ერთ დღესაც, როცა საკუთარ ოჯახში იმ უამრავ სამადლობელ წერილთან პირისპირ დავრჩები, შვილიშვილებს ამაყად ვეტყვი, რომ მეგობრებთან ერთად ჩემი წილი სიკეთე მეც გავიღე და რომ ცხოვრებაში ეს ყველაზე მთავარია...
თემები:
უთხარით ადამიანებს, რომ ისინი გიყვართ – ხელოვნება და სიყვარული საუკეთესო იმუნოსტიმულატორია
(განახლებულია 20:19 27.10.2020)
დიპლომირებული ექიმია, მაგრამ სწორედ პროფესიით მუშაობის დროს გადაწყვიტა, რომ რადიკალურად განსხვავებული საქმიანობაც ასევე წარმატებით აეთვისებინა...ექიმი-ონკოლოგი ნინო კვესიტაძე ხატავს და ქსოვილის დიზაინზე მუშაობს. ამ ეტაპზე ძალიან ბევრი საინტერესო ნამუშევარი დაუგროვდა, თუმცა გამოფენა ჯერჯერობით არ ჰქონია. სურვილი აქვს, რომ ოცნების ნახატი, რომელშიც მისი ყველაზე ღრმა განცდები ჩანს, ქსოვილზე გადაიტანოს...
- ქალბატონო ნინო, როგორ ახდა თქვენი ბავშვობის ოცნება – „დამეხატა ყველაფერი, რასაც ვხედავდი და ვგრძნობდი“?
- ძალიან ბედნიერი და ხალისიანი ბავშვობა მქონდა. ბავშვობის ოცნება ნამდვილად ამიხდა, თუმცა დღემდე მაინც გარკევეული კომპლექსი მაქვს. რატომღაც მეგონა, ვერასოდეს დავხატავდი. ძალიან მგრძნობიარე ბავშვი ვიყავი, ყოველთვის გაცილებით მეტს ვგრძნობდი, ვიდრე გამოვხატავდი. ბავშვობის შემდეგ სამყაროს ისევ ისე ვგრძნობ და ეს უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს. დროის სიმცირის გამო ადამიანებთან ურთიერთობა ნაკლებად მაქვს, თუმცა ისინი დღეს უფრო მეტად მიყვარს, ვიდრე ოდესმე მიყვარდა...
- საკმაოდ მგრძნობიარე პიროვნება ხართ, ექიმის პრაგმატული პროფესია რატომ აირჩიეთ?
- ექიმობა, ქირურგობა ჩემი არჩევანი და მშობლების დიდი სურვილიც იყო. ონკოლოგიურში მუშაობა ინსტიტუტის დასრულების შემდეგ დავიწყე. იქ 16 წელი ვიმუშავე და საკუთარ პროფესიაზე უარი არასოდეს მითქვამს. აქვე გეტყვით, რომ ონკო-პროქტოლოგობა ქალისთვის უმძიმესი არჩევანია. ონკოლოგიაში მუშაობის დროს უფრო ფსიქოლოგიურად მიჭირდა, ვიდრე ფიზიკურად, რადგან სიმსივნით დაავადებული ადამიანები ძალიან ცუდ მდგომარეობაში არიან. გარდა იმისა, რომ, არსებული რეალობიდან გამომდინარე, ფინანსური პრობლემები აქვთ, როდესაც იგებენ ასეთი მძიმე დაავადება აქვთ, აბსოლუტურად უმწეოები ხდებიან.
- ალბათ ასეთ დროს მარტო ექიმი-ონკოლოგი არ ხართ და ფსიქოლოგობაც გიწევთ...
- თუ ამ ადამიანებს სიტყვით არ დაეხმარები, მკურნალობას შედეგი არ მოაქვს. რაღაც პერიოდის შემდეგ მივხვდი, რომ ასე ცხოვრება აღარ შემეძლო. იმდენი ადამიანი მოდიოდა ჩემთან და ტიროდა თავისი გაჭირვების გამო, რომ არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა... იცოდა რა ჩემი სიტუაცია, ერთხელ ჩემმა მეგობარმა შემომთავაზა, წამოდი, დაგეხმარები და გობელენს მოგაქსოვინებ, ოღონდ მანამდე ხატვის წრეზე იარეო. ვუთხარი, ხატვა არ შეიძლია–მეთქი, მაგრამ მაინც გავყევი.
- ვისი დახმარებით აღმოჩნდით ხელოვნების სამყაროში?
- ჩემი ხატვის პედაგოგი იყო ბატონი მურმან იამანიძე, რომელმაც მითხრა, შენ დაჯექი და რა შეგიძლია და რა არა, ამას მე ვნახავო. მეც დავიწყე ხატვა და დავინახე, რომ რაღაცები აშკარად გამომდიოდა. მერე იყო პერიოდი, როცა ყველაფერს დავანებე თავი და ხატვა აღარ გამიგრძელებია. თუმცა გვიან ისევ მივუბრუნდი. მანამდე შევხვდი ქალბატონ მანანა ძიძიკაშვილს, რომლის დახმარებითაც ბევრი რამ გავაკეთე. დავდიოდი ეკა სირაძესთან, რომელიც უნიჭიერესი ადამიანია, სამი წელი ფერწერაზე თენგიზ სოსელიასთანაც ვიარე.
- ალბათ ქსოვილზე ხატვა გაცილებით რთულია, არა?
- დიახ, ეს საქმე ძალიან შრომატევადი და მძიმეა. აქვე ვიტყვი, რომ ქსოვილის დიზაინი რომ ავითვისე და შევიყვარე, ეს ქალბატონების მანანა ძიძიკაშვილის და ეკა სირაძის დამსახურებაა. დღეს ყველა ტიპის ქსოვილზე ვმუშაობ. ძალიან მინდა, რომ ჩემი ოცნების ნახატი, რომელშიც ჩემი ყველაზე ღრმა განცდები ჩანს, ქსოვილზე გადმოვიტანო.
- ანუ ისე მოხდა, ერთი პროფესია რომ აითვისეთ, შემდეგ სხვა პროფესიაში „ცხოვრება“ თავიდან დაიწყეთ...
- კი, ბატონო, ასე გამოვიდა. ექიმების წრე უფრო კონსერტავორიულია, ხელოვნება კი ისეთი სფეროა, სადაც ნამუშევრების საშუალებით შეგიძლია მთელი შენი შინაგანი სამყარო და ემოციები გამოავლინო. ხატვამ ჩემს ძირითად პროფესიაზეც იმოქმედა დადებითად და ბევრი რამ სხვა თვალით დამანახა. მივხვდი, რომ საკუთარი შინაგანი ემოციების გამოტანა აუცილებელია...
- ემოციებში არ უნდა შევიზღუდოთ?
- არა, რადგან ნებისმიერ შემთხვევაში ესაა სტრესი ორგანიზმისთვის, როცა რაიმეს კეთება გინდა და ვერ აკეთებ, ეს იმუნიტეტსაც აქვეითებს. თუმცა ემოციებიცაა და ემოციებიც, რა თქმა უნდა, ადამიანს მოეთხოვება, თავშეკავებული იყოს დასაშვებ ნორმამდე. თუმცა დადებითი ემოციების გამოხატვის დროს თავისუფალი უნდა იყოს. რაც შეეხება უარყოფით ემოციებს, ვფიქრობ, ყველა ადამიანმა გარკვეულწილად უნდა აიცილოს ის თავიდან, რადგან არ არსებობს სიმართლე, რომელიც ყველაზე ცუდ ემოციასაც კი ამართლებს.
- ახლა შემოდგომაა და მის სილამაზეს ყველა შემოქმედებითი ბუნების ადამიანი ორმაგად შეიგრძნობს...
- სულ ახლახან მესტიაში ვიყავი, იქაურობა საოცრად ლამაზია. მგონი, ბუნება თავად არის ხატვის საუკეთესო მასწავლებელი, რადგან მას ყველაზე უკეთ შეუძლია სამყაროში არსებული ფერთა პალიტრა გადმოსცეს. მე, როგორც ექიმი, იმასაც გეტყვით, რომ შემოდგომის სვანეთი საუკეთესო იმუნოსტიმულატორია, იქიდან პოზიტიური შეგრძნებებით სავსე ჩამოვედი.
- საკმაოდ დაძაბულია ფონი, რაშიც დღეს გვიწევს ცხოვრება, როგორი იქნება თქვენი რჩევები?
- მე გირჩევთ, რომ იყოთ მშვიდად, ყველაფერს გადავიტანთ, არ არის საჭირო ზედმეტი ნერვიულობა, რომელიც იმუნიტეტს აქვეითებს და უფრო დიდ ფსიქოლოგიურ სტრესს აყენებს ადამიანს, ვიდრე თავად ეს ვირუსი. ბუნებასთან კონტაქტიც ამის ერთ-ერთი აუცილებელი პირობაა, რადგან მისგან საკმაოდ დიდ დადებით ემოციას ვიღებთ. ყველას უნდა ჰქონდეს უნარი, რომ მეორე ადამიანი გააბედნიეროს. უთხარით ადამიანებს, რომ ისინი გიყვართ, რომ ლამაზად გამოიყურებიან, რომ ძალიან საყვარლები და წარმატებულები არიან - ეს მათ რეალურ ბედნიერებას ანიჭებს...
მუქარა და ძალადობა: სამმა არასამთავრობო ორგანიზაციამ წინასაარჩევნო გარემო შეაფასა
(განახლებულია 14:04 29.10.2020)
არასამთავრობოების შეფასებით, წინასაარჩევნო გარემო განსაკუთრებით დაზარალდა კორონავირუსის პანდემიის მასობრივად გავრცელებისა და ამით განპირობებული გამოწვევებისგანთბილისი, 29 ოქტომბერი - Sputnik. არასამთავრობო ორგანიზაციებმა – „საერთაშორისო გამჭვირვალობა-საქართველო“, „სამართლიანი არჩევნებისა და დემოკრატიის საერთაშორისო საზოგადოება -ISFED“ და „საქართველოს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტია“ 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების წინასაარჩევნო გარემოს ერთობლივი შეფასება გამოაქვეყნეს.
არასამთავრობო ორგანიზაციების შეფასებით, წინასაარჩევნო კამპანიის დროს სერიოზულ გამოწვევას წარმოადგენდა ფიზიკური დაპირისპირებისა და ძალადობის ფაქტები, რაც ძირითადად ოპოზიციური პარტიების წარმომადგენლების მიმართ ხორციელდებოდა და პარტიულ ოფისებზე თავდასხმებში გამოიხატებოდა. კერძოდ, ორგანიზაციის დამკვირვებლებმა ძალადობრივი შემთხვევების 20-მე მეტი ფაქტი გამოვლინდა.
მათი შეფასებით, საარჩევნო კამპანიის გააქტიურებასთან ერთად, გამოვლინდა ადმინისტრაციული რესურსის გამოყენების, ასევე, ზეწოლის, მუქარისა და ხელის შეშლის შემთხვევებიც.
ორგანიზაციების განმარტებით, 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების წინასაარჩევნო გარემოს ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევა ამომრჩევლებზე, ოპოზიციონერ პოლიტიკოსებზე, დამკვირვებლებზე, აქტივისტებზე და მედია–საშუალებების წარმომადგენლებზე განხორციელებული ზეწოლისა და მუქარის გახშირებული შემთხვევები იყო. კერძოდ, ზეწოლის, მუქარისა და სამსახურიდან გათავისუფლების 80-ზე მეტი ფაქტის შესახებ გახდა ცნობილი.
როგორც განცხადებაშია აღნიშნულია, წინასაარჩევნო გარემო ისევე, როგორც მზადება არჩევნების დღისთვის, განსაკუთრებით დაზარალდა ახალი კორონავირუსის პანდემიის მასობრივად გავრცელებისა და ამით განპირობებული გამოწვევებისგან.
სოციალური ქსელი და არჩევნები საქართველოში: რეკლამა, ფეიკები, კომპრომატი>>
„არჩევნების მოახლოებასთან ერთად ვირუსით ინფიცირებულთა რიცხვი დრამატულად გაიზარდა, რის გამოც ჯანდაცვის სისტემის მიერ მანამდე არსებული ინფიცირებული და იზოლირებული პირების აღრიცხვის სისტემა ბუნდოვანი გახდა, ცესკოს მცდელობა კი, არჩევნებამდე ორი კვირით ადრე დადგენილებით დაერეგულირებინა საკითხი, არასაკმარისი აღმოჩნდა“, - აღნიშნულია განცხადებაში.
ასევე, პრობლემები გამოვლინდა ამომრჩეველთა სათანადო ინფორმირებისა და საზოგადოებასთან სწორი კომუნიკაციის კუთხითაც. შეფასებაში აღნიშნულია, რომ ამ ფონზე ათასობით ამომრჩევლის ხმის უფლების რეალიზების საკითხი კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგა.
ამასთანავე, არასამთავრობო ორგანიზაციების განმარტებით, საარჩევნო კამპანიაში მმართველი პარტიის სასარგებლოდ ისეთი პირების აქტივობა და ჩართულობა დაფიქსირდა, რომლებსაც ამის უფლება არ ჰქონდათ. უფრო კონკრეტულად, სააგიტაციო შეხვედრებზე სამუშაო საათების განმავლობაში, შეინიშნებოდა ადგილობრივი მოხელეების, ა(ა)იპების თანამშრომლების, საოლქო საარჩევნო კომისიის წევრის დასწრება.
ასევე, არასამთავროების მტკიცებით, წინასაარჩევნო კამპანიის ერთ-ერთ მთავარ გამოწვევას ამომრჩეველთა სავარაუდო მოსყიდვა წარმოადგენდა. კერძოდ, სხვადასხვა პოლიტიკური პარტიების და კანდიდატების მხრიდან ამომრჩევლებისათვის მატერიალური ფასეულობების გადაცემის ან მომსახურების გაწევის 60-ზე მეტი შემთხვევა დაფიქსირდა.
არასამთავრობო ორგანიზაციების განცხადებით, შინაგან საქმეთა სამინისტრომ ძალადობის ყველა ფაქტზე დაიწყო გამოძიება და ცალკეულ შემთხვევებში სწრაფადვე დააკავა რამდენიმე პირი.
საქართველოში საპარლამენტო არჩევნები 31 ოქტომბერს ტარდება, რომელშიც 48 პარტია და ორი ბლოკი მონაწილეობს. ქვეყნის მოსახლეობა 150 დეპუტატს აირჩევს – 120-ს პროპორციული სისტემით, 30-ს კი მაჟორიტარული წესით.
არჩევნები კორონავირუსის პანდემიის პირობებში, შესაბამისი წესების დაცვით გაიმართება.