ერთ მშვენიერ დღეს კი ფერწერაში სერიოზული განაცხადი გააკეთა და ხელოვნების საერთაშორისო გამოფენა „არტექსპო ნიუ-იორკის“ არსებობის 37-წლიანი ისტორიის განმავლობაში ყველაზე პატარა მონაწილე გახდა. თეკლა მელაძე 16 წლისაა და სკოლა-ლიცეუმ „ცოდნის'' მეათე კლასის მოსწავლეა.
მისი ნამუშევრები სხვადასხვა დროს ნიუ-იორკის ისეთ სივრცეებში გამოიფინა, როგორებიცაა სპეციალიზებული საერთაშორისო გამოფენა NY Now, საქართველოს გენერალური საკონსულო და ქართული კულტურის ცენტრი; საქართველოში კი ზურაბ წერეთლის თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმში, ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის სახელმწიფო დრამატულ თეატრსა და სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში. მისი ნახატები „არტექსპო ნიუ-იორკის“ 2014 და 2015 წლის კატალოგებშია შესული. დღეს მხატვრის ფერწერული ტილოები ამერიკასა და საქართველოში სხვადასხვა კერძო კოლექციებში ინახება. სულ ახლახან საქართველოს ეროვნული მუზეუმის თბილისის ისტორიის მუზეუმში მისი პერსონალური გამოფენა მოეწყო, რაც უპრეცედენტო შემთხვევაა – აქ ბავშვთა ნახატების გამოფენა არასდროს გამართულა.
— თეკლა, ერთ მშვენიერ დღეს ყოველგვარი სპეციალური განათლების მიღების გარეშე დაიწეთ ხატვა. გვიამბეთ, რა გახდა ამის სტიმული?
— ხატვა მართლა ყველასთვის მოულოდნელად დავიწყე. ამასთან დაკავშირებით პატარა ისტორიას მოგვიყვებით: სამი წლის წინ ჩემმა მშობლებმა პარიზში ჩაატარეს ქართული კულტურის დღეები, რომელშიც ქართველი მხატვრები იღებდნენ მონაწილეობას. ჩვენთან ერთად იყვნენ ბატონები ჯემალ და ზვიად კუხალაშვილები, რომლებიც მონმარტრზე გადიოდნენ და იქ ხატავდნენ. ხატვის დროს მათ ვაკვირდებოდი, მერე სახელოსნოში ვუყურებდი ბატონი ზურაბის ხატვას და ერთხელ მეც მომინდა მეხატა.
— ანუ სურვილი და დაკვირვება საკმარისი იყო იმისთვის, რომ ასე კარგად გეხატა?
— რა გითხრათ, ასე გამოდის, თორემ ხატვის ნიჭით სკოლაშიც არ გამოვირჩეოდი. როგორც სხვა ბავშვები, მეც ჩვეულებრივად ვხატავდი…
— გამოდის, რომ მონმარტრის მაგიამ იმოქმედა…
— მონმარტრმა, ბატონმა ზურაბ ნიჟარაძემ, ბატონმა ჯემალ კუხალაშვილმა, ერთი სიტყვით, ყველამ და ყველაფერმა ერთად. ძირითადად პეიზაჟებს ვხატავ, ქართულ სიტუაციებს, ქართული სოფლის სურათებს.
მხოლოდ ერთი პორტრეტი მაქვს დახატული – ბატონი ზურაბისა, რომელიც სულ სამჯერ მყავდა ნანახი. მისი არც ფოტო მინახავს. როგორიც დავიმახსოვრე, ტილოზე ზუსტად ისეთი გადავიტანე.
— პირველი პერსონალური გამოფენა ნიუ-იორკში მოეწყო, არა?
— დიახ, პირველი პერსონალური გამოფენა ნიუ-იორკში მოეწყო. „არტექსპო ნიუ-იორკის“ არსებობის განმავლობაში მე ყველაზე პატარა მონაწილე გავხდი, ანუ მისი ვიპ-სტუმარი. როცა საქართველოში ჩამოვედით, სანამ ზურაბ წერეთლის მუზეუმში მექნებოდა გამოფენა, ქალბატონმა ინეზა ავალიანმა, რომელიც ბატონი რეზოს დეიდაშვილია, გვითხრა, რომ რეზო ჩხეიძის დიდი თხოვნა იყო, რომ ჩემი გამოფენა ოქტომბერში ქუთაისის დრამატულ თეატრში შემდგარიყო. შემდეგ ჩემი ნახატები სხვადასხვა ადგილებში გამოიფინა, სულ ბოლოს — სახელმწიფო მუზეუმში.
სხვათა შორის, აქ პირველად დაუშვეს, რომ ბავშვის გამოფენა გამართულიყო. გამოფენებში მონაწილეობის მიღება ძალიან მიყვარს, იმიტომ რომ იქ ბევრი მხატვარი მოდის და როცა ჩემ ნახატებს აფასებენ, მიხარია.
— შენი, როგორც მხატვრის აღიარების შემდეგ აქვს აზრი, რომ გკითხო, სკოლის შემდეგ ვინ გამოხვალ და რა გზას აირჩევ-მეთქი?
— აქვს აზრი, იმიტომ რომ სკოლის მერე დიპლომატიურზე მინდა ჩავაბარო, ვფიქრობ, ეს ორი საქმე — ხატვა და დიპლომატია ერთმანეთს ხელს არ შეუშლის. პირიქით, გარკვეულად შეავსებს კიდევ. სხვათა შორის, კიდევ მუსიკით ვარ გატაცებული, გიტარაზე და ფორტეპიანოზე ვუკრავ.
— საკუთარი ნამუშევრებიდან რომელი მოგწონს?
— მიმაჩნია, რომ ჩემი ყველაზე საინტერესო ნამუშევარი, რომელიც ყველას მოსწონს, არის ნახატი სახელად „ჭორიკნები“, რომელსაც თავისი ისტორია აქვს. ყვავილების ფესტივალზე ვიყავით და იქ შემოსასვლელთან იდგა ორი ქალი, რომლებიც გამუდმებით აკვირდებოდნენ ყველას და ვატყობდი, რომ ჭორაობდნენ. სახლში რომ მივედი, დავხატე.
— ფანტაზიას რომ მოუხმო, როგორ ფიქრობ, 15 წლის შემდეგ ვინ იქნები და სად იცხოვრებ?
— ალბათ, დიპლომატი ვიქნები და უფრო წარმატებული, ვიდრე ახლა ვარ. ვოცნებობ, რომ მაგ დროისთვის ამერიკაში ვიყო, იქ ვისწავლო და ვიცხოვრო, თანაც უკვე ვარ მიწვეული…
